linda linda linda

ถ้าพูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับการเล่นดนตรีของเด็กสาวม. ปลายญี่ปุ่น คิดว่าคนส่วนใหญ่คงนึกถึงหนังเรื่อง Swing Girls หรือไม่ก็เป็นการ์ตูนเรื่อง K-On! น้อยคนที่จะนึกถึงหนังญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งซึ่งสร้างก่อน 2 เรื่องที่พูดถึงก่อนหน้า เรื่องที่ว่านี้ก็คือ Linda Linda Linda

Linda Linda Linda สร้างในปี 2005 กำกับโดย Nobuhiro Yamashita ซึ่งเราเคยประทับใจหนังอีกเรื่องที่เค้าทำคือ Tennen kokekko (A Gentle Breeze in the Village) ตอนแรกที่เราดู ก็ไม่ได้สนใจว่าใครกำกับ ประกอบกับความรู้สึกที่ติดมากับ Swing Girls และ K-On! ที่ต้องเป็นแนวการ์ตูน สดใส ร่าเริง ทำให้ไม่สามารถผ่านด่าน 30 นาทีแรกอันเนิบช้าของเรื่องนี้ไปได้ (เลิกดูไปตั้ง 2 รอบ) จนมาวันนี้นึกครึ้มอกครื้มใจ ตั้งหน้าตั้งตาดูไปเรื่อยๆ จนเริ่มปรับตัวให้อินไปกับหนัง เมื่อดูจบก็ประทับใจมาก พอค้นว่าใครกำกับก็เลยรู้ว่าเป็นผู้กำกับหนังที่เราชอบนี่เอง 🙂

พล็อตเรื่องคร่าวๆ คือ การฟอร์มทีมฝึกซ้อมของกลุ่มเด็กสาวม.ปลาย 4 คน เพื่อเตรียมตัวแสดงวงดนตรีในงานวัฒนธรรมโรงเรียน ในหนังได้สะท้อนให้เห็นภาพบรรยากาศงานวัฒนธรรมโรงเรียนต่างไปจากรูปแบบที่เราคุ้ยเคยจากการดูการ์ตูน เรารู้สึกเลยว่าของจริงมันก็คงคล้ายๆ ในหนังเรื่องนี้แหละ

สไตล์ของหนังจะเน้นไปที่ความอบอุ่น มากกว่าความสนุกสนานเร้าอารมณ์ เราจึงเห็น”ช่องว่าง”ในหนังมากมาย การแช่ภาพนิ่งๆ เด็กสาวนั่งเหม่อลอยหรือนอนงีบตอนกลางวัน สไตล์ช้าๆ แบบเดียวกับที่เราเคยดูจาก Tennen kokekko

แม้โทนหนังจะเงียบ แต่สิ่งสำคัญที่เราประทับใจมากในหนังก็คือ ผู้กำกับได้สร้างฉากดีๆ ที่เรารู้สึกว่ามันอบอุ่นน่ารักไว้หลายฉากมากๆ ยกตัวอย่างเช่น มีฉากหนึ่ง คนเล่นกลองไปห้องซ้อมช้า่เนื่องจากมัวทำเครปกับคนที่ตัวเองแอบชอบ จนพอไปถึงก็ผ่านคิวการซ้อมของวงไปแล้ว เพื่อนๆ ที่มาก่อนจึงเดินงอนออกไป ตัวนักร้องนำ (เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเกาหลี แสดงโดย แบดูนา เรื่องนี้แกเล่นได้น่ารักมาก) ก็เลยเดินไปตบหลังมือกลองเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไร แต่เราก็รับรู้ว่าเธอจะบอกเพื่อนที่มาช้าว่า”ไม่เป็นไรน่า” หรือฉากที่มือกีต้าร์ขออดีตแฟนเก่าใช้ห้องซ้อมดนตรีชั่วคราว แฟนเก่าก็แสดงท่าทางเป็นห่วงเป็นใย เดินไปช่วยพลิกสายกีต้าร์ที่กลับด้านให้ ฉากอบอุ่นเล็กๆ แต่มีจำนวนมากมายแบบนี้ ทำให้เราลืมความน่าเบื่อในช่วงแรกไปจนหมดเลย

อีกเรื่องที่เราประทับใจ คงเป็นความน่ารักของนักแสดงทั้ง 4 ในวง รวมถึงผองเพื่อนและผู้คนโดยรอบ มันเป็นหนังฟีลกู้ดอย่างแท้จริง เรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายเลยซักคน หนังคงต้องการจะสะท้อนความบริสุทธิ์ของช่วงชีวิตม.ปลายของญี่ปุ่น คล้ายกับเรื่อง Tennen kokekko ที่สะท้อนความใสซื่อของเด็กชนบท คิดว่าคงจะกลายเป็นลายเซ็นของผู้กำกับคนนี้ไปแล้วมั้ง

ขอแนะนำ สำหรับคนที่อยากจะดูหนังญึ่ปุ่นเงียบๆ ที่อบอุ่นหัวใจครับ 🙂